پس از بازگشت تاریخی و پرشکوه امام
و انقلاب پیروز شد و رهبر انقلاب به وطن بازگشت. با آن شور و شکوهی که در تاریخ ایران نمی دانم آیا هرگز سابقه داشته است؟ یا نه؟ فکر نمی کنم. امام آمده است. ملت امام را پس از پانزده سال دوری و مهجوری ، در میان خود یافت. امام تعیین کننده همه چیز شد. به اعتبار اینکه فقیه است ، ولی است، و به اعتبار اینکه ملت ، بارها در راهپیمائی ها و قطعنامه ها، گفته بودند: آنچه امام بگوید ما همه همان را می گوئیم و آنچه او برای سعادت ما بخواهد ما همه همان را می خواهیم. چه کسی می توانست به اندازه این شخصیت والای اسلامی این مقدار اعتماد و اطمینان ملت را به خود جلب کند؟ چه کسی؟ شورای انقلاب را امام تعیین کردند. مشروعیت شورای انقلاب مستقیما از طریق نصب امام بود. از طریق انقلاب امام بود. اگر ملت به اینها اعتمادی داشت ، بیشتر از طریق اعتمادش به امام بود ، به خصوص که آن اولها اسمی هم گفته نمی شد ، ( روی مصالح امنیتی و مصالح دیگر) دولت موقت تشکیل شد، با پیشنهاد شورا و نصب امام ، مشروعیت دولت موقت ، از طریق امام بود و امت این مشروعیت را داد، اما از طریق امام. و امام مشروعیت را داد ، اما هماهنگ با امت.
تا آن وقت همه چیز ، چگونه بود؟ اسلامی بود، همه چیز از مبدا فکری و روحی و احساسی مایه می گرفت، از مبدا قرآن ، از مبدا وحی ، از مبدا دین ، از مبدا خدا غیر از این است؟ این مقدار که بر شما عرض کردم، فکر می کنم ، کاملا دیگر روشن است،اما مسئله ای که عرض کردم مسئله زنده است این است: اما به خصوص دو گروه به آن عمیقا توجه بفرمائید: یک گروه کسانی که تا آن تاریخ نتوانسته بودند، انقلاب اسلامی را با هویت اسلامیش بشناسند و بپذیرند و یک گروه جوانان و انسان ها و برادران و خواهران مومن به اسلام و انقلاب اسلامی که می خواهم مسئولیت خطیر شان را امشب به آنها گوشزد کنم ، این دو گروه خوب توجه کنند، از آن تاریخ انقلاب با یک مسئله روبرو شد ، این مسئله تا امروز هم به صورت کامل حل نشده ، اما وقت حل شدن و حل کردنش قطعا فرارسیده است.
